از دیدگاه قرآن، فلسفه اقامه نماز، یاد خداست «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری» یاد خدا آرامش دهنده قلب هاست (أَلا بِذِکْرِ اللّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ) و آرامش نعمتی است که همه در جست و جوی آنند. بشر به طور طبیعی در طول زندگی اش در این جهان، با نگرانی ها و اضطراب های بسیاری روبه رو بوده و همواره برای برطرف کردن آنها کوشیده است. تشکیل خانواده، قبیله، دولت و دیگر سازمان های اجتماعی همچنین ظهور دین، مذهب، هنر، آداب و رسوم و حتی گاه جنگ ها، در حقیقت برای دست یابی بشر به آرامش در زندگی بوده است.

اندیشه های بشری و مکتب ها و آیین های گوناگون با هدف رسیدن به آرامش پدید آمده اند که در این میان، ادیان ابراهیمی و آیین های بومی نیز وصول به آرامش روح و روان را یکی از مهم ترین اهداف پیدایش خویش می دانند. سفارش های اخلاقی زرتشت در قالب تصویر نزاع پی در پی خیر و شر، برای رسیدن به آرامش و بهروزی انسان و رهایی از رنج و زیان و ناخوشی قابل تفسیر است. کوشش نور برای رهایی از سرزمین ناری، در اندیشه مانی نیز در همین جهت قابل فهم است.

تلاش برای رسیدن به آرامش و آسایش از دردهای جسمی و روانی بشر، مورد توجه بسیاری از آیین های بومی هند بوده است. آرامش، در فلسفه بودا به حالت متمرکز و یک دل و آرام و نیالوده جان تفسیر شده و «نیروانا» برترین و واپسین راه رهایی از چرخه تسلسل وار تولد دوباره و بیماری و مرگ بوده و رهایی و وارستگی از هر رنج و عذاب است. از دیدگاه اسلام، آنچه موجب آرامش است، یاد خداست و خواسته خداوند از بشر مبنی بر اقامه نماز، یاد او را زنده می دارد .