مقام معظم رهبری به عنوان یک فقیه عادل و فرهیخته و یک سیاستمدار قوی و آیه الله بهجت به عنوان یکی از اولیای الهی در زمان ما برای همگان شناخته شده است در این مقاله خاطره ای از مقام معظم رهبری در رابطه با عارف سالک حضرت آیت الله بهجت ره بیان می گردد.
درباره نماز و اهمیت آن و همچنین اهتمام به نماز اول وقت و حضور قلب در نماز بیش از آنکه تصور کنید سخن گفته شده است.
در این میان آیات و روایات و همچنین توصیه های بزرگان دین، راه و و روش را به ما آموخته است. اما نکته مهم و کلیدی اینجاست که تا کنون و با توجه به این همه علم و دانستنی های ذهنی چرا هنوز نتوانسته ایم این اهمیت و منزلت را در وجود خود نهادینه کنیم؟
به راستی مشکل کار کجاست؟ شاید انگیزه ما آنقدر برای این مساله آماده و قوی نشده و اهمیت آن را درک نکرده ایم که نسبت به آن بی مبالاتی میکنیم. امروز با خاطره جالبی از مقام معظم رهبری درباره آیه الله بهجت در خدمت شما عزیزان هستیم.
این دو بزرگوار را تقریبا کسی نیست که نشناسد. مقام معظم رهبری به عنوان یک فقیه عادل و فرهیخته و یک سیاستمدار قوی و آیه الله بهجت به عنوان یکی از اولیای الهی در زمان ما برای همگان شناخته شده است.
«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اخْتَبِرُوا إِخْوَانَكُمْ بِخَصْلَتَینِ فَإِنْ كَانَتَا فِیهِمْ وَ إِلَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ مُحَافَظَةٍ عَلَى الصَّلَوَاتِ فِی مَوَاقِیتِهَا وَ الْبِرِّ بِالْإِخْوَانِ فِی الْعُسْرِ وَ الْیسْر» (1)
فى الكافى، عن الصّادق (علیه‌السّلام): «اختبروا اخوانكم بخصلتین». اخوان، منظور مطلق معاشرین، على‌الظاهر نیست.
یعنى آن كسانى كه می‌خواهید به عنوان برادران خود و افرادى كه با آن‌ها صداقت دارید، افراد نزدیك، كسانى را كه به این عنوان می‌خواهید انتخاب كنید، این دو صفت را در آن‌ها حتماً ملاحظه كنید.
«فان كانتا فیهم»؛ اگر این دو صفت در آن‌ها بود، چه بهتر؛ «و الّا فاعزب ثم اعزب ثم اعزب». عَزَبَ یعنى فاصله‌گرفتن، از آن‌ها رو پوشاندن. [مثل] «لایعزب عنه مثقال ذرّة» (1) كه در قرآن كریم هست. دورى كنید از آن‌ها. از آن‌ها رو بپوشانید و دورى كنید.
این دو صفت چیست؟ «محافظة على الصّلوات فى مواقیت‌ها». یكى این [كه محافظ نماز باشند]. در مواقیت، لابد مراد مواقیت فضیلت است؛ و الّا مطلق مواقیت اگر مورد نظر باشد، ولو آخر وقت، اینكه خب، اگر كسى نكند این كار را «فاسق» است.
می‌خواهند بفرمایند كه اهل نماز در وقت خود باشد، یعنى وقت فضیلت. مرحوم آقاى بهجت (رضوان‌الله علیه) ـ[كه] مكرر این را از ایشان ما شنیدیم، هم خودمان شنیدیم، هم بالواسطه دیگران هم نقل كردند‌ـ می‌گفتند استادشان ـ‌على‌الظّاهر مرحوم آقاى قاضى مثلاً‌ـ به ایشان گفتند كه اگر كسى نماز اول وقت را مراقبت بكند، من ضامنم براى نجات او، یا براى مثلاً رسیدن او به درجات بالا؛ یك همچین تعبیرى.
بنده یك وقت از ایشان پرسیدم كه لابد نماز خوب دیگر؟ گفتند: خب، بله؛ نماز درست و حسابىِ با توجه، در اول وقت. اگر این را كسى مراعات بكند، این خودش یك عاملى است كه انسان را عروج می‌دهد و به مراتب بالاى توحیدى می‌رساند. یكى این.
«و البرّ فى الاخوان فى العسر و الیسر». صفت دوم هم یك صفت اجتماعى است. اوّلى صفت فردى بود، بینه و بین‌الله بود؛ این دومى بینه و بین‌النّاس است.
كسى باشد كه صفتش این باشد، كه به برادرانش نیكى می‌كند؛ هم در عسر، هم در یسر. حالا این عسر و یسر، چه عسر و یسر خود انسان، ولو در عسر هم باشد، سختى هم باشد، بالاخره كمك می‌كند؛ حالا تنگدستى دارد، مالى ندارد كه كمك بكند، اما می‌تواند تسلا بدهد، با زبان كمك كند، با آبرو كمك كند؛
هم ممكن است مراد عسر و یسر خود این كمك كننده باشد، هم عسر و یسر آن كمك شونده باشد؛ چون بعضى‌ها هستند، به انسان حاضرند كمك كنند، وقتى كه حال انسان خوب است؛
وقتى اقبال به سمت كسى هست، حاضرند به او كمك كنند؛ محبت می‌كنند، كمك می‌كنند؛ به مجرد اینكه اقبال از او رو برگرداند، این‌ها هم رو برمی‌گردانند. بله، وقتى كه اقبال از او ادبار كرد، این‌ها هم ادبار می‌كنند. نه، اینجور نباشد؛ در همه‌ى حالاتِ برادرش به او كمك كند و نیكى كند.
منابع:
1. (شافی، صفحه 652)
مقام معظم رهبری در جلسه درس خارج فقه در تاریخ 21 دی‌ماه 89 (ششم صفر 1432)
نظر خود را اضافه کنید.