پاسخ: دانشجوي گرامي، در سوال شما چند پرسش مطرح شده است كه لازم است جدا جدا بررسي و جواب داده شود:
1-حضرت سكينه:
حضرت سكينه، دختر ابى عبدالله الحسين (ع) و حضرت رباب است. نام اصلى وى، آمنه يا اميمه بود و مادرش رباب او را به سكينه ملقّب ساخت.( منتهى الآمال، ج 1، ص 462 و وفيات الأعيان، ج1، ص 379 (
اين بانوى شريف علوى در دامن مهرانگيز پدر ارجمندش حضرت امام حسين (ع)و مادر گرانمايه‏اش حضرت رباب (س)و عمه بزرگوارش حضرت زينب كبرى(س) پرورش يافت و از راهنمايى و تربيت ناب برادرش حضرت على بن الحسين(ع)، معروف به زين العابدين در ايّام امامت آن بزرگوار، بهره‏هاى وافر يافت.
وى از زنان خردمند و داناى عصر خويش بود. علاوه بر بهره‏مندى كامل از حُسن جمال، از فضايل معنوى مانند تعّبد، تديّن و تقواى الهى برخوردار بود و در زمينه شعر، سخنورى و فصاحت بيان از ممتازان عصر و خانه وى، هميشه مجمع ادبا، شُعرا و سخن سرايان عرب بود.( اعلام النّساء، ج 2،ص 202)

درباره تاريخ تولدش، اطلاع دقيقى در دست نيست. امّا وى در واقعه عاشورا، دخترى رشيد و بالغ بود. برخى از مورخان، وى را در واقعه كربلا، بين ده تا سيزده ساله خوانده‏اند. بنابراين تولدش بايد ميان سال‏هاى 47 تا50 قمرى باشد. او در مدينه و در اواخر عصر امامت حضرت امام حسن مجتبى (ع)ديده به جهان گشود.( شام، سرزمين خاطره‏ها، ص 104 (
برخلاف تصور شما، حضرت سكينه در جريانات بعد از شهادت امام حسين عليه السلام نقش به سزايي داشته است و يكي از كساني است كه روايات و نقل قولهاي وي در ماندگاري حوادث روز عاشورا نقش مهمي را ايفا كرده است. به هر حال سكينه در كربلا حاضر بود و به همراه اسيران به شام رفت و بعد به مدينه برگشت و در مدينه وفات يافت (منتهي الامال، ج 1، ص 854 - سفينه البحار، ج 1، ص 638، ماده سكن - منتخب التواريخ، محمد هاشم خراساني، ص 244).
براي اطلاع شما به برخي از نمونه هاي حضور حضرت سكينه در قيام كربلا اشاره مي شود:
مرحوم مقرم مي فرمايد: هنگام وادع امام حسين عليه السلام ديدند كه دخترشان سكينه از ديگر زنان كنار گرفته و در حال گريستن هستند، امام به حضرت سكينه فرمودند :
سَيَطولُ بَعدي يا سُكَينَةُ فَاعلَمي مِنكَ البُكاأُ اِذِ الحِمامُ دِهاني ؛ دخترم! گريه‌ها براي بعد از اين است نه الان، لا تُحرِقي قَلبي بِدَمعِكِ حَسرَتا ؛ دخترم! دل پدر را با اين قطره‌هاي اشكت آتش نزن) مقتل مقرم ص 266 )
دربحار نيز آمده : سُكَينه دختر نازدانه حسين(عليها‎السلام)آمد جلوي پدر را گرفت. گفت:
«يَا أَبَهْ اسْتَسْلَمْتَ لِلْمَوْتِ». پدر، آيا ديگر تن به مرگ دادي؟ حسين(عليه‏السلام) فرمود: دخترم، چگونه تن به مرگ ندهد كسي كه يار و ياوري ندارد؟ سكينه يك تقاضا از پدر كرد؛ گفت: «رُدَّنَا إِلَى حَرَمِ جَدِّنَا». يعني حالا كه اين‎طور است، ما را مدينه برگردان . حضرت با كنايه به او گفت: «لَوْ تُرِكَ الْقَطَا لَنَامَ».)بحارالأنوار، ج45، ص47(
زماني كه دشمن، او و ديگر زنان را به قتلگاه برد تا از كنار كشتگان عبور دهد، او ناگهان بر پيكر خونين پدر افتاد و او را به آغوش گرفت و طوري گريست كه دوست و دشمن گريان شدند. عمر بن سعد فرمان داد با زور و تهديد دختر امام حسين عليه السلام را از بدن پدر جدا نموده و همراه بقيه مصيبت ديدگان به اسارت برند. سكينه مي گويد:
وقتي پيكر پدرم را در آغوش گرفتم، از حلقوم بريده اش اين ندا را شنيدم كه مي گفت:شيعتي ما ان شربتم ماء عذبٍ فاذكروني ؛او سمعتم بغريبٍ او شهيدٍ فاندبوني؛ شيعيان من! هر زمان كه آب گوارايي نوشيديد، مرا به ياد آوريد و اگر سرگذشت غريب و شهيدي را شنيديد، بر من بگرييد!( مصباح، كفعمي، ص 376.)
سهل بن ساعد انصاري- از اصحاب پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم - در چگونگي ورود اهل بيت عليهم السلام به شام مي گويد:
من قصد رفتن به بيت المقدّس را داشتم. چون نزديك شام رسيدم، ديدم مردم، شهر را آذين بسته و به جشن و سرور پرداخته اند. سؤال كردم: آيا براي شاميان عيدي هست كه من اطلاع ندارم؟ پاسخ شنيدم: اي پيرمرد! از بيابان آمدي؟ گفتم: من سهل بن ساعدي هستم و رسول خدا را ديده ام. گفتند: عجب است كه آسمان، خون نمي بارد و زمين، اهلش را فرو نمي برد! گفتم: مگر چه شده؟ گفتند: اين، سر حسين است كه از عراق هديه آورده اند! جلوتر رفتم، پرچم هايي ديدم كه در بين آنها سري بر نيزه است. او شبيه ترين افراد به پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم بود و پشت سر آن، بانواني بر شتراني بي پوشش سوار بودند. نزديك تر رفتم. از نخستين زن پرسيدم: كيستي؟گفت: من سكينه، دختر حسينم. گفتم: من سهل ساعدي از اصحاب جدّت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم هستم، اگر حاجتي داري برآورم! فرمود: به حامل سر بگو جلوتر رود تا مردم به تماشاي آن بپردازند و چشمانشان به حرم پيامبر نيفتد! سهل مي گويد: من نزد آن نيزه دار رفتم و مبلغي به او دادم و گفتم: سر را جلوتر از زنان ببر. و او پذيرفت.( نفس المهموم، ص 205)
نيز آنگاه كه يزيد در مورد پدرش گفت: حسين، حق را منكر شد و قطع رحم نمود و در رياست و رهبري با من ستيز كرد. در پاسخش فرمود:
اي يزيد! از كشتن پدرم خوشحال نباش! او مطيع خدا و رسول بود و دعوت حق را اجابت كرد و به سعادتِ شهادت نائل آمد! ولي روزي خواهد آمد كه تو را بازخواست مي كنند، خود را براي پاسخگويي آماده كن! ولي تو چگونه مي تواني پاسخ دهي؟( منتخب، طريحي، ص 457.)
از اين نمونه ها بسيار است كه به جهت اختصار به همين موارد بسنده مي كنيم.
2-در مورد اسامي و نامهاي شهداي كربلا بايدگفت: بسياري از كتبي كه به ذكر وقايع كربلا پرداخته اند نام شهداي كربلا را هم آورده اند به طور مثال شما مي توانيد به كتاب دانشنامه امام حسين عليه السلام نوشته محمد محمدي ري شهري و نيز كتاب مقتل جامع سيدالشهداء نوشته گروهي از تاريخ پژوهان موسسه امام خميني(ره) مراجعه بفرماييد.
3-در مورد حضور امام محمد باقر عليه السلام در كربلا نيز بايد گفت: بله، آن بزرگوار در حادثه كربلا حضور داشته است و در روايتي از خود آن بزرگوار نقل شده است كه فرمود: هنگامي كه جدم حسين(عليه السلام) به شهادت رسيد، من چهار ساله بودم و جريان شهادت آن حضرت و آنچه در آن روز بر ما گذشت را هم به ياد دارم(تاريخ اليعقوبي، ج ۲، ص ۳۲۰.)
در خبر ديگري كه شيخ صدوق ( ره ) آورد، آمده است كه زراره خدمت حضرت باقر عرض كرد كه شما امام حسين (عليه السلام ) را درك كرديد؟ امام فرمود: أذكر و أنا معه في المسجد الحرام و قد دخل فيه…( من لايحضره الفقيه، ج ۲، ص ۲۴۳، حديث ۲۳۰۸.)
4-در مورد سن حضرت زينب سلام الله عليها در زمان واقعه كربلا نيز بايد گفت از آنجايي كه آن بانوي بزرگوار در پنجم جمادي الاولي سال پنجم هجري متولد شد(خصائص الزينبيه، ص 55) و حادثه عاشورا در محرم سال 61 هجري به وقوع پيوسته است لذا سن آن بزرگوار به هنگام واقعه كربلا حدود 56 سال بوده است.