آسمان چه خون‏رنگ است! زمین چه بى‏تابانه چونان گهواره کودکى گریان، زیر پایمان تکان مى‏خورد و مى‏لرزد! اینک، هنگامه‏اى شگرف است. ندیده بودیم مرغان هوایى را که این‏گونه دردمندانه در این آسمان سرخ، پر و بال بزنند و ناله‏شان به گوش همه تاریخ برسد.
فریادى بلند از فراسوى زمان به گوش مى‏رسد. کسى انگار بر مرگ فرزند آدم مى‏گرید...!
بمان تا ابد!
نینوا! هم‏دردى کن با کودکانى ناآرام؛ با زنانى که به خود مى‏پیچند از درد فراق؛ با زینب علیهاالسلام ، که در این چهل روز، مرگ را هزار باره، با چشم خود دید و صبورى پیشه کرد.
نینوا! امانت‏دارى کن. خون مقدسى از شاهرگ هستى، بر خاک تو ریخته است.
بدن مقدسى از عرشى‏ترین پاکان، بر خاک تو، زیر سم سنگى اسبان، لگدمال شده است. امانت‏دارى کن و مگذار طوفان فراموشى و مرگ، خاطراتت را برباید!
نینوا! فریادت را آزاد کن؛ بگذار همه آدمیان بدانند این، کاروان حسین علیه‏السلام است که پس از چهل روز، آمده است به زیارت مولا؛ آمده است تا شکایت خود را در گوش تو زمزمه کند.
نینوا! از این پس تو خاک خونین و رمزآلودى هستى که پرچم جاودانگى را بر آن نصب کرده‏اند... بمان تا ابد!
جاى رقیه خالى
جاى رقیه خالى. نیست که به هواى بابا، سرتاسر بیابان تفتیده کربلا را بدود و «بابا بابا» بگوید.
نیست که روى خاک تشنه بیفتد و یاد عموى سقا، سینه‏اش را بخراشد. دخترک نازنین حسین، کبوتر سپید «ارجعى» را زودتر از دیگران دید و به دنبالش پرید... و چه خوب! حالا که کاروان، به نقطه صفر زمین برگشته، نیست که از غصه نبودن بابا، دوباره دق کند!
چه خوب که نیست تا صداى ناله زمین و زمان را بشنود و دوباره آتش به جان شود!