حضرت آیت الله حسین نوری همدانی، از مراجع تقلید، شب گذشته در دیدار اعضای اداره پاسخگویی به سوالات دینی و اطلاع رسانی آستان قدس رضوی، گفت: کار و مرکز شما بسیار بسیار حساس، مهم و مفید است و این توفیقی است که خداوند متعال به شما عنایت کرده است.
وی پاسخ به سؤالات و شبهات دینی را یکی از شئون و وظایف طلاب و علما دانست و به حدیث « لأن یهدى الله بک رجلاً واحدا، خیر لک ممّا طلعت علیه الشمس» اشاره کرد و افزود: یک جواب درست و صحیح که باعث هدایت و راهنمایی انسان ها شود از کل آنچه خورشید بر آن می تابد پربهاتر وبالاتر است، بنابراین کار شما بسیار پرفضیلت، با ثواب و با عظمت است.
.
حضرت آیت الله نوری همدانی در ادامه به برخی پرسش های فقهی حاضران پاسخ داد.
این استاد دروس خارج حوزه علمیه قم در پاسخ به این سؤال که آیا شوهر می تواند هنگامی که می خواهد به سفری برود همسر خود را مجبور کند که با او به سفر بیاید، بیان کرد: بنده در این موضوع که چه اندازه بر زن لازم است متابعت کند، ملاک را عرف ـ عرف متشرعه ـ قرار می دهم، و در هرجایی از این مسائل شارع خودش حکم را مشخص کرده، منتهی باید دید که سفر چه سفری است. اگر سالی یک مسافرت است که معمولا کسانی که می روند خانواده شان را همراه خود می برند؛ لذا کسی که همراهی نکند یک نوع تمرّد و نا هماهنگی محسوب می شود.
وی ادامه داد: اگر سفرها زیاد و پرمشقت است، همسر می تواند نرود؛ به طور کلی نمی توان گفت هر زمان شوهر بخواهد مسافرت برود به همسر خود اجبار کند که با او به سفر برود. جواب کلی هم نمی توان داد که نباید برود، این بستگی به آن دارد که این هماهنگی نیاز به تبعیت و موافقت دارد؛ باید ـ این هماهنگی ـ به اندازه متعارف حفظ شود. اگر در حد متعارف نباشد نیازی نیست متابعت کند.
وی اضافه کرد: برخی سفرها خیلی پر زحمت و طولانی است، اگر سفر متعارف بوده و هماهنگی آن متعارف باشد باید متابعت کند و اگر سفرهای طولانی و مکرر باشد، نرفتن با شوهر نا هماهنگی حساب نمی شود و نیازی نیست متابعت کند.
حضرت آیت الله نوری همدانی در جواب پرسشی در مورد حرمت روزه مستحبی یا واجب زن در زمان موسع، در صورت مخالفت همسرش، پاسخ داد: در این مسأله میزان این است که اگر موسع باشد، تمرّد در آن یک نوع مخالفت حساب می شود.
وی افزود: اگر روزه وقتش مضیق است بسته به حال و کار شخص فرق می کند. اگر طوری است که موسع است و آن فرد بعدا برایش ممکن است این کار را انجام دهد،بله؛ آن یک نوع تمرد و ناهماهنگی حساب می شود. عمده مطلب این است که باید به گونه ای باشد که تمرد و ناهماهنگی حساب نشود.
وی در پاسخ به این پرسش که اگر فرض شود که روزه گرفتن مخالف با حق شوهر است، ولی زن روزه گرفت، آیا روزه اش صحیح است، یا علاوه بر معصیت، روزه اش هم باطل می باشد، اظهار داشت: ظاهرا باطل است، به جهت این که مصداق مخالفت و تمرد حساب می شود و نهی در عبادت است.
این مرجع تقلید همچنین با توجه به این که نزدیک ماه مبارک رمضان است، در پاسخ به سؤالی مبنی بر این که دختر بچه در این فصل نمی تواند روزه بگیرد ولی بعدا می تواند بگیرد و یا این که الان نمی تواند بگیرد و در طول سال هم تا ماه رمضان بعد نمی تواند بگیرد؛ آیا حکم این دو امر با یکدیگر فرق دارد، گفت: در اینجا میزان، عسر و حرج است؛ هرجایی که عسر و حرج وجود دارد واجب نیست و باید بعدا قضای آن را بجا بیاورد، گاهی هم وضع به گونه ای است که آن عذر دوام دارد، اگر مرض باشد، آنجا اصلا قضا ندارد و فقط کفاره دارد.
وی خاطرنشان کرد: بلوغ هنگامی است که 9 سال برای دختر تمام شود و داخل ده سالگی شود، از طرفی مکان ها فرق می کند و برخی در آن سن نمی توانند روزه بگیرند، ولی بعدا اگر تمکن پیدا کرد باید آن روزه ها را قضا کند.
حضرت آیت الله نوری همدانی در جواب این پرسش که آیا قدرت و توانایی یکی از شرایط عامه تکلیف نیست، پاسخ داد: موارد فرق می کند، ایجا عسر و حرج بود، اما گاهی اوقات توانایی دارد، ولی این عذر به صورت موقت است و بعد از برطرف شدن عذر این مشکل برطرف می شود.
وی ادامه داد: اگر ضعیف نیست و عسر و حرج دارد، در بعضی جاها قضا و برخی جاها کفاره دارد.
این مرجع تقلید در ادامه به تشریح حکم وطن پرداخت و عنوان داشت: برای مسافر اگر کثیر السفر باشد - کثیر السفر کسی است که شغلی دارد و شغل آن در سفر کردن است؛ همانند دانشجو، طبیب و یا تاجر که احتیاج به مسافرت دارد - سفر اول شکسته است و نمازش قصر است؛ و چون باید آن شغل و سفر تحقق پیدا کند، از سفر دوم به بعد نمازش تمام و روزه اش درست است؛ ولی معیارش این باشد که ده روز در وطنش نماند، البته لازم نیست هر روز برود؛ هفته ای یک مرتبه هم کفایت می کند.
وی در ادامه بیان کرد: اگر فردی ده روز پشت سرهم در وطن نمی ماند و در مقصد هم ده روز نمی تواند اقامه کند - که معیار این است - مادامی که این شغل که شغل هم باید به معنای حقیقی شغل باشد و سالی سه چهار ماه باشد، اگر برای معالجه سفر کند این شغل به حساب نمی آید، در آن صورت باید از سفر دوم به بعد هم نمازش را کامل بخواند و هم روزه بگیرد؛ مادامی که آن موضوع محقق نشود
این استاد دروس خارج حوزه علمیه قم در پاسخ به این سؤال که آیا شوهر می تواند هنگامی که می خواهد به سفری برود همسر خود را مجبور کند که با او به سفر بیاید، بیان کرد: بنده در این موضوع که چه اندازه بر زن لازم است متابعت کند، ملاک را عرف ـ عرف متشرعه ـ قرار می دهم، و در هرجایی از این مسائل شارع خودش حکم را مشخص کرده، منتهی باید دید که سفر چه سفری است. اگر سالی یک مسافرت است که معمولا کسانی که می روند خانواده شان را همراه خود می برند؛ لذا کسی که همراهی نکند یک نوع تمرّد و نا هماهنگی محسوب می شود.
وی ادامه داد: اگر سفرها زیاد و پرمشقت است، همسر می تواند نرود؛ به طور کلی نمی توان گفت هر زمان شوهر بخواهد مسافرت برود به همسر خود اجبار کند که با او به سفر برود. جواب کلی هم نمی توان داد که نباید برود، این بستگی به آن دارد که این هماهنگی نیاز به تبعیت و موافقت دارد؛ باید ـ این هماهنگی ـ به اندازه متعارف حفظ شود. اگر در حد متعارف نباشد نیازی نیست متابعت کند.
وی اضافه کرد: برخی سفرها خیلی پر زحمت و طولانی است، اگر سفر متعارف بوده و هماهنگی آن متعارف باشد باید متابعت کند و اگر سفرهای طولانی و مکرر باشد، نرفتن با شوهر نا هماهنگی حساب نمی شود و نیازی نیست متابعت کند.
حضرت آیت الله نوری همدانی در جواب پرسشی در مورد حرمت روزه مستحبی یا واجب زن در زمان موسع، در صورت مخالفت همسرش، پاسخ داد: در این مسأله میزان این است که اگر موسع باشد، تمرّد در آن یک نوع مخالفت حساب می شود.
وی افزود: اگر روزه وقتش مضیق است بسته به حال و کار شخص فرق می کند. اگر طوری است که موسع است و آن فرد بعدا برایش ممکن است این کار را انجام دهد،بله؛ آن یک نوع تمرد و ناهماهنگی حساب می شود. عمده مطلب این است که باید به گونه ای باشد که تمرد و ناهماهنگی حساب نشود.
وی در پاسخ به این پرسش که اگر فرض شود که روزه گرفتن مخالف با حق شوهر است، ولی زن روزه گرفت، آیا روزه اش صحیح است، یا علاوه بر معصیت، روزه اش هم باطل می باشد، اظهار داشت: ظاهرا باطل است، به جهت این که مصداق مخالفت و تمرد حساب می شود و نهی در عبادت است.
این مرجع تقلید همچنین با توجه به این که نزدیک ماه مبارک رمضان است، در پاسخ به سؤالی مبنی بر این که دختر بچه در این فصل نمی تواند روزه بگیرد ولی بعدا می تواند بگیرد و یا این که الان نمی تواند بگیرد و در طول سال هم تا ماه رمضان بعد نمی تواند بگیرد؛ آیا حکم این دو امر با یکدیگر فرق دارد، گفت: در اینجا میزان، عسر و حرج است؛ هرجایی که عسر و حرج وجود دارد واجب نیست و باید بعدا قضای آن را بجا بیاورد، گاهی هم وضع به گونه ای است که آن عذر دوام دارد، اگر مرض باشد، آنجا اصلا قضا ندارد و فقط کفاره دارد.
وی خاطرنشان کرد: بلوغ هنگامی است که 9 سال برای دختر تمام شود و داخل ده سالگی شود، از طرفی مکان ها فرق می کند و برخی در آن سن نمی توانند روزه بگیرند، ولی بعدا اگر تمکن پیدا کرد باید آن روزه ها را قضا کند.
حضرت آیت الله نوری همدانی در جواب این پرسش که آیا قدرت و توانایی یکی از شرایط عامه تکلیف نیست، پاسخ داد: موارد فرق می کند، ایجا عسر و حرج بود، اما گاهی اوقات توانایی دارد، ولی این عذر به صورت موقت است و بعد از برطرف شدن عذر این مشکل برطرف می شود.
وی ادامه داد: اگر ضعیف نیست و عسر و حرج دارد، در بعضی جاها قضا و برخی جاها کفاره دارد.
این مرجع تقلید در ادامه به تشریح حکم وطن پرداخت و عنوان داشت: برای مسافر اگر کثیر السفر باشد - کثیر السفر کسی است که شغلی دارد و شغل آن در سفر کردن است؛ همانند دانشجو، طبیب و یا تاجر که احتیاج به مسافرت دارد - سفر اول شکسته است و نمازش قصر است؛ و چون باید آن شغل و سفر تحقق پیدا کند، از سفر دوم به بعد نمازش تمام و روزه اش درست است؛ ولی معیارش این باشد که ده روز در وطنش نماند، البته لازم نیست هر روز برود؛ هفته ای یک مرتبه هم کفایت می کند.
وی در ادامه بیان کرد: اگر فردی ده روز پشت سرهم در وطن نمی ماند و در مقصد هم ده روز نمی تواند اقامه کند - که معیار این است - مادامی که این شغل که شغل هم باید به معنای حقیقی شغل باشد و سالی سه چهار ماه باشد، اگر برای معالجه سفر کند این شغل به حساب نمی آید، در آن صورت باید از سفر دوم به بعد هم نمازش را کامل بخواند و هم روزه بگیرد؛ مادامی که آن موضوع محقق نشود
نظر خود را اضافه کنید.