مسئله دیگری که قرآن مجید در مسئله تبلیغ روی آن تکیه می‏کند، چیزی است‏ که از آن به ” نصح ” تعبیر می‏نماید. ما معمولاً نصح را به خیرخواهی‏ ترجمه می‏کنیم. البته این معنا درست است ولی ظاهراً خیرخواهی عین معنی‏ نصح نیست، لازمه معنی نصح است. ” نصح ” ظاهراً در مقابل ” غش ” است. شما اگر بخواهید به کسی شیر بفروشید، ممکن است شیر خالص به او بدهید و ممکن است خدای ناخواسته شیری که داخلش آب کرده‏اید بدهید، یا اگر می‏خواهید سکه طلائی را به کسی بدهید ممکن است آن را به صورت خالص‏ بدهید (در حد عیارهای معمولی)، و ممکن است به صورت مغشوش بدهید، یعنی در آن غش باشد. نصح در مقابل غش است. ناصح واقعی آن کسی است‏ که خلوص کامل داشته باشد. توبه نصوح یعنی توبه خالص. مبلغ باید ناصح‏ و خالص و مخلص باشد، یعنی در گفتن خودش هیچ هدف و غرضی جز رساندن‏ پیام که خیر آن طرف است، نداشته باشد.

مسئله دیگر، مسئله اخلاق و خلوص است. «الناس کلهم هالکون الا العالمون و العالمون هالکون الا العاملون و العاملون هالکون الا المخلصون و المخلصون علی خطر عظیم؛ مردم در هلاکند مگر اینکه آگاه و عالم باشند (جاهل، نمی‏تواند راهی را پیدا بکند)، و علماء نیز در هلاکند مگر آنها که‏ عاملند و عاملان نیز درهلاکند مگر آنها که مخلصند، و مخلصان تازه در خطرند».
داستانی نقل کرده‏اند از مرحوم آیت الله‏ بروجردی اعلی الله مقامه. در همان مرض فوتشان بود (یکی دو روز بعد فوت کردند) عده‏ای اطرافشان بودند. یکی از آنها از ایشان تقاضا کرد که‏ هم برای یادآوری خودتان و هم برای نصیحت دیگران جمله‏ای بفرمایید. گفتند، آقا رفتیم ولی کاری نکردیم و اندوخته‏ای نزد خدا نداریم. یکی از حضار خیال می‏کرد که حالا وقت تعارف کردن است، گفت: آقا شما چرا این حرفها را می‏زنید؟ الحمدلله شما چنین کردید، چنان کردید، مسجد ساختید، مدرسه‏ ساختید، حوزه علمیه تأسیس کردید، و از این حرفها… همینکه‏ حرفهایش را زد، ایشان رو کردند به حضار و با گفتن جمله‏ای که در حدیث‏ است، سکوت کردند، فرمودند: «خلص العمل فان الناقد بصیر بصیر» (مواعظ العددیه ص ۱۲۴)، عمل را پاک تحویل بده که آنکه نقاد است، نقد می‏کند، آن صرافی که‏ به این سکه رسیدگی می‏کند خیلی آگاه است. مسئله اخلاص، مسئله کوچکی نیست. قرآن هم به همین جهت است که ظاهراً از زبان‏ همه انبیاء، این سخن را می‏گوید که «ما اسئلکم علیه من اجرا» (ص/۸۶)، من‏ مزدی برای تبلیغ خودم نمی‏خواهم چون ناصحم، ناصح و خیرخواه در عمل خودش‏ باید نهایت اخلاص را داشته باشد.

اخلاص و خیرخواهی در روش تبلیغی پیامبران
مسئله دیگری که قرآن مجید در مسئله تبلیغ روی آن تکیه می‏کند، چیزی است‏ که از آن به ” نصح ” تعبیر می‏نماید. ما معمولاً نصح را به خیرخواهی‏ ترجمه می‏کنیم. البته این معنا درست است ولی ظاهراً خیرخواهی عین معنی‏ نصح نیست، لازمه معنی نصح است. ” نصح ” ظاهراً در مقابل ” غش ” است. شما اگر بخواهید به کسی شیر بفروشید، ممکن است شیر خالص به او بدهید و ممکن است خدای ناخواسته شیری که داخلش آب کرده‏اید بدهید، یا اگر می‏خواهید سکه طلائی را به کسی بدهید ممکن است آن را به صورت خالص‏ بدهید (در حد عیارهای معمولی)، و ممکن است به صورت مغشوش بدهید، یعنی در آن غش باشد. نصح در مقابل غش است. ناصح واقعی آن کسی است‏ که خلوص کامل داشته باشد. توبه نصوح یعنی توبه خالص. مبلغ باید ناصح‏ و خالص و مخلص باشد، یعنی در گفتن خودش هیچ هدف و غرضی جز رساندن‏ پیام که خیر آن طرف است، نداشته باشد.
مسئله دیگر، مسئله اخلاق و خلوص است. «الناس کلهم هالکون الا العالمون و العالمون هالکون الا العاملون و العاملون هالکون الا المخلصون و المخلصون علی خطر عظیم؛ مردم در هلاکند مگر اینکه آگاه و عالم باشند (جاهل، نمی‏تواند راهی را پیدا بکند)، و علماء نیز در هلاکند مگر آنها که‏ عاملند و عاملان نیز درهلاکند مگر آنها که مخلصند، و مخلصان تازه در خطرند».

داستانی نقل کرده‏اند از مرحوم آیت الله‏ بروجردی اعلی الله مقامه. در همان مرض فوتشان بود (یکی دو روز بعد فوت کردند) عده‏ای اطرافشان بودند. یکی از آنها از ایشان تقاضا کرد که‏ هم برای یادآوری خودتان و هم برای نصیحت دیگران جمله‏ای بفرمایید. گفتند، آقا رفتیم ولی کاری نکردیم و اندوخته‏ای نزد خدا نداریم. یکی از حضار خیال می‏کرد که حالا وقت تعارف کردن است، گفت: آقا شما چرا این حرفها را می‏زنید؟ الحمدلله شما چنین کردید، چنان کردید، مسجد ساختید، مدرسه‏ ساختید، حوزه علمیه تأسیس کردید، و از این حرفها… همینکه‏ حرفهایش را زد، ایشان رو کردند به حضار و با گفتن جمله‏ای که در حدیث‏ است، سکوت کردند، فرمودند: «خلص العمل فان الناقد بصیر بصیر» (مواعظ العددیه ص ۱۲۴)، عمل را پاک تحویل بده که آنکه نقاد است، نقد می‏کند، آن صرافی که‏ به این سکه رسیدگی می‏کند خیلی آگاه است. مسئله اخلاص، مسئله کوچکی نیست. قرآن هم به همین جهت است که ظاهراً از زبان‏ همه انبیاء، این سخن را می‏گوید که «ما اسئلکم علیه من اجرا» (ص/۸۶)، من‏ مزدی برای تبلیغ خودم نمی‏خواهم چون ناصحم، ناصح و خیرخواه در عمل خودش‏ باید نهایت اخلاص را داشته باشد.