روح انسان پس از مرگ كالبد مادي از تمام تعلقات خويش به جسم صرفنظر نمي كند، و از همين طريق نسبت به بدن خويش آگاه است. به چنين ارتباطي، ارتباط تعلقي مي گويند. روح انسان از چنين امكاني برخوردار است كه از طريق اين ارتباط و تعلق، از جسم و عالم ماده آگاه شود. از طرف ديگر روح پس از ترك بدن، به عالم فرامادي برزخ پا نهاده و با عالمي جديد روبرو شده است. اين عالم نظامي كاملا متفاوت با عالم ماده دارد و روح به خاطر ترك تعلقات مادي، آزادانه تر به حقايق عالم روح آگاه مي شود.
ژرفا و وسعت ارتباط روح و بدن و آگاهي از جهان مادي ما و نيز علم روح به حقايق جهان برزخ ما بستگي به توانائي هائي است كه روح در جهان ماده به دست آورده است. پس هرچه روح انسان در جهان ماده بيشتر به خدا و فضايل الهي آراسته شده باشد، و از علم و دانش كامل تري نسبت به حقايق جهان هستي برخوردار شده باشد، پس از مرگ قدرتمند تر است و از جهان مادي و فرامادي آگاهي بيشتري دارد.
بنابراين نمي توان گفت كه همه ارواح پس از مرگ همه چيز را درك مي كنند. شايد بعضي از ارواح از چنان قدرت و توانمندي برخوردار باشند كه هميشه بتوانند همه چيز را درك كنند و برخي ديگر به خاطر تعلقات شديد به جهان مادي به سختي و در مدتي طولاني توانائي هاي لازم براي آگاهي هاي جديد را پيدا كنند.
خلاصه آنكه ادراك روح از عالم ماده و جهان فرامادي و نيز ژرفاي توجه آن به جسم، بسته به توانمندي هائي است كه روح در عالم ماده كسب كرده است و عمل و آگاهي به شريعت الهي - كه اينك در چهره اسلام نمودار است - بالاترين توانمندي ها را به روح ارزاني مي دارد. از همين رو ممكن است روح انسان پس از مرگ با توجه به توانائي هاي آن همه چيز را درك كند و چهل روز بيشتر يا كمتر وجهي ندارد.