قرآن مجيد اهميت خاصي براي امامت قائل است و آن را آخرين مرحله سير تكاملي انسان شمرده كه تنها پيامبران اولوالعزم به آن رسيده‏‏اند ، چنان‏ كه در آيه 124 بقره مي‏خوانيم
«وَ اِذ ابْتَلي اِبراهيمَ رَبُّهُ بِكَلماتِ فَاتَمَّهُنَّ قالَ اِنّي جاعِلُكَ لِلنّاسِ اِماماً قالَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتي قالَ لايَنالُ عَهْدِي الظّالِمينَ»
[به يادآور هنگامي كه پروردگار ابراهيم او را با وسايل گوناگوني آزمود ، و او آزمايش خود را كامل كرد (و از عهده آنها برآمد) خدا به او فرمود من تو را امام و رهبر مردم قرار دادم ، ابراهيم گفت از دودمان من (نيز اماماني قرار ده) ، خداوند فرمود پيمان من ـ يعني امامت ـ هرگز به ستمكاران نمي رسد.]
(و تنها آن گروه از فرزندان تو كه پاك و معصومند شايسته اين مقامند).
در اين آيه نخست به طور سربسته مي‏گويد «به ياد بياور هنگامي كه خداوند ابراهيم را به كلماتي آزمود». در اين كه اين كلمات چه بوده در ميان مفسّران گفتگو بسيار است ، و به گفتة «روح المعاني» تا سيزده قول دربارة آن ذكر كرده‏اند . (روح المعاني 1/336).
ولي آن چه صحيح‏تر به نظر مي‏رسد اين است كه منظور از كلمات همان «اوامر و نواهي» مختلفي است كه وظايف سنگين و مشكلي را بر دوش ابراهيم (ع) مي‏گذارد ، تا به خوبي در كورة امتحان آزموده شود، و آن‏ها عبارت بودند از قيام شجاعانه در برابر بت پرستان ، شكستن بتها، قرار گرفتن در دل آتش ، و ثبات قدم در تمام اين مراحل.
همچنين آماده شدن براي قرباني فرزند دلبند، او را به قربانگاه بردن و كارد بر گلوي او نهادن ، و نيز چشم پوشي از زن و فرزند و گذاشتن آنها در سرزمين خشك و سوزان مكه ، در زماني كه حتي يك نفر در آن‏جا سكونت نداشت ، و بالاخره مهاجرت از سرزمين بت پرستان و پشت پا زدن به تمام زندگي براي اداي رسالت خويش ، و به راستي هر يك از آن‏ها آزمايش سخت و سنگيني بود، ولي ابراهيم با نيروي ايمان و استقامت و صبر از عهدة همة اين‏ها برآمد.