متن پاسخ: فلسفه حجاب : اولا: چون ما درعقايد خويش براي وحي جايگاهي ويژه قائل هستيم آنچه را كه از اين طريق به ما برسد با منت مي پذيريم ; زيرا مي دانيم كه خداوند جز به مصلحت بندگان خويش فرمان نمي راند. ثانيا: بسياري از حكمت ها و فلسفه هاي حجاب امروزه روشن شده است :
الف ) پوشش , امري غريزي و فطري براي بشر است ; كاوش هاي باستان شناسي نشان مي دهد كه از دير زمان بشر در حد امكان نسبت به مساله پوشش اهتمام ورزيده است و همه صاحبان اديان نيز آن را سرلوحه عمل قرار داده اند.
ب ) مستور بودن زيباييها و جذبه هاي جنسي زن و مرد آنها را از معرض ديد و طمع ورزي شهوت پرستان هرزه محافظت مي كند و امنيت و بهداشت رواني جسمي آنان را تامين مي نمايد.
ج ) برهنگي , راهبر به سوي بي بند و باري و لجام گسيختگي جنسي است كه عواقب شوم و زيانباري دارد; از جمله :
1- گسترش فساد و ناهنجاري هاي اجتماعي ,
2- شيوع بيماري هايي چون سفليس , سوزاك , ايدز و...,
3- سست شدن پيمان مقدس خانواده , گسترش آمار طلاق و بالا گرفتن عقده هاي روحي در كودكان ,
4- زياد شدن فرزندان نامشروع .
اينها و ده ها مشكل اجتماعي ديگر عواقب شومي است كه جهان غرب را سخت برآشفته و ستاره تمدنش را به افول مي كشاند تا آن جا كه حتي فرياد متفكرين ماترياليستي چون راسل را برآورده و جهان را سخت بر آنان تنگ كرده است . ولي مكتب گرانقدر اسلام در پرتو هدايت هاي نوراني اش همچون حجاب از اساس با اين جريان ويرانگر به مبارزه برخاسته و حجاب را دژي استوار براي صيانت فرد وجامعه از آسيب هاي بي شمار قرار داده است . از همين روست كه استعمارگران براي تخدير جوانان , در بند كشيدن آنان و گسترش اهداف ظالمانه خويش از بي حجابي و برهنگي به عنوان ابزاري قوي سود مي جويند.
براي آگاهي بيشتر در اين زمينه ر . ك :
1- فلسفه حجاب , شهيد مرتضي مطهري
2- فرهنگ برهنگي و برهنگي فرهنگي , غلامعلي حداد عادل
3- مجله پرسمان , دي ماه 1380 (مقاله اي درخصوص چرائي پوشش )
4- كتاب هاي تفسير قرآن در ذيل آيات 31, 32, 59 و 60 سوره نور و 32 و 33 سوره احزاب
درباره حيا
حيا به معناي شرم داشتن از ارتكاب محرمات و مذمومات , است كه از نظر شرعي و عقلي و عرفي براي زن و مرد پسنديده است و با خجالت نيز فرق دارد زيرا خجالت اعم از آن است و گاه به امور غير مذموم بلكه به واجبات نيز تعلق مي گيرد و در اين صورت به شرك خفي مبدل مي شود; مانند شرم از انجام غسل جنابت و يا شرم زن در برابر شوهر. در برخي از نصوص چنين خجالتي را ((حياي احمقانه )) خوانده اند; چنان كه پيامبر اكرم (ص ) فرمودند: ((الحيائ حيائ ان : حيائ عقل و حيائ حمق , فحيائ العقل هو العلم و حيائ الحمق هوالجهل )), (اصول كافي , باب حيائ). اما آن حيايي كه خانم ها بيشتر به آن سفارش شده اند منظور شرم داشتن از برخورد و معاشرت با مرد نامحرم است و اين مسائله به جهت جذابيت و شرايط جسمي و روحي خانم ها است تا هم مورد سوئ استفاده ديگران و استفاده ابزاري قرار نگيرند و هم ايمان و روحيه شخصي خويش را بهتر حفظ نمايند و واضح است كه اين مسائله گرچه براي مردان نيز ممدوح است ولي در اين مسائله مردان به اهميت خانم ها نيستند.
براي آگاهي بيشتر ر.ك : علم اخلاق اسلامي , ج 1 - 3 (ترجمه جامع السعادات ), مولي مهدي نراقي , ترجمه : دكتر سيد جلال الدين مجتبوي .
درباره آرايش و روابط با ديگران
زن بايد تمام بدن را از نامحرم بپوشاند و فقط صورت و دست‏ها تا مچ را در صورتي كه فاقد زينت باشند مي‏تواند نپوشاند. ضمنا بايد از پوشيدن لباس‏هاي بدن‏نما و جلب توجه كننده بپرهيزد. و در پوشش تفاوتي ميان چادر، مانتو و... نيست هر چند چادر بهترين پوشش محسوب مي‏شود.
دوست عزيز، با توجّه به شرايط خاص دوران جواني، طولاني بودن دوران تجرّدِ غالب دانشجويان و خطرات جدّي تمايلات آشكار و پنهان غرائز نفساني، لازم است برادران و خواهران دانشجو روابط خود را از نظر كمّي و كيفي تحت كنترل قرار دهند و در سطح ضرورت حفظ كنند.
پيدايش علايق و الفت‏ها - هر چند غير اختياري است - ولي نقطه شروع و چگونگي تداوم آن اختياري است. بنابراين حتي‏الامكان بايد كوشيد علايقي كه سرانجام معلوم و مشخصي ندارد، پديد نيايد. بنابراين، توصيه اكيد ما اين است كه:
اولاً، اگر ضرورتي ايجاب نمي‏كند حتّي الامكان چنين روابطي با نامحرم برقرار نشود و خواهران دانشجو در مقابل افراد نا محرم، رفتاري متكبّرانه داشته باشند نه رفتاري صميمانه. اينكه در احكام شرعي مي‏فرمايند در غير ضرورت مثلاً مكروه است مرد با زن هم صحبت شود، مخصوصا مرد و زن جوان، به اين دليل است كه چه بسا همين هم صحبت شدنها، غرايز جنسي افراد را تحريك كند و يك الفت و محبت شهواني بين مرد و زن ايجاد گردد و نقطه آغازي براي غوطه‏ور شدن در انحراف و فاسد شود. در هر حال انسان بايد دقيقا درون خود را بكاود و باطنش را عميقا مطالعه كند كه مثلاً صحبت كردن با افراد نامحرم چه ضرورتي براي او دارد.
ثانيا: در صورت ناچاري و ضرورت، روابط با نامحرم تا آنجا كه به شكستن حريم احكام الهي منجر نشود، اشكالي ندارد. بنابراين، گفتگو و نگاه‏هاي متعارف بدون قصد لذّت و ريبه، اشكالي ندارد. امّا با اين حال، حتي‏الامكان لازم است در كلاس‏ها به گونه‏اي باشند كه كمترين اختلاط پديد آيد و در برخورد و گفتگو، هنجارهاي شرعي زير بايد رعايت شود:
1ـ از گفتگوهاي تحريك كننده پرهيز شود. شوخي و خنده با نامحرمان جايز نيست و اگر موجب فتنه و فساد شود قطعا حرام است.
2ـ از نگاه‏هاي آلوده و شهواني خودداري شود.
3ـ حجاب شرعي رعايت شود.
4ـ قصد تلذّذ و ريبه در كار نباشد.
5ـ دو نفر نامحرم در محيط بسته، تنها نمانند. زيرا بودن آنها در مكان خلوتي كه كس ديگري نمي‏تواند وارد شود حرام و نماز هم در آن جا بنا بر فتواي برخي مراجع اشكال دارد.
6- در صحبت با نامحرم به او نگاه نكنيد و به هيچ قسمتي از بدن او خيره نشويد و قسمت‏هاي باز و پوشيده برايتان كاملاً مساوي فرض شوند، اين مسأله را با تكرار و تلقين بايد ادامه دهيد.
7- در همه حال، خدا را ناظر بر اعمال و رفتار خود بدانيد و عفّت و حيا را فراموش نكنيد.
روشن است كه هر فرد خود بهتر مي‏تواند تشخيص دهد كه كجا از مرز فراتر رفته است. «بل الانسان علي نفسه بصيره؛ آدمي بر نفس خود آگاه و بيناست»، (قيامت، آيه 14).
اما در مورد آرايش: آرايش كردن زن به هر صورت براي شوهر خودش اشكال ندارد اما نشان دادن به نامحرمان حرام است فرقي بين ملايم و غير ملايم نيست بلكه همين اندازه كه عرفا" بگويند آرايش كرده اگر در معرض ديد نامحرمان قرار دهد حرام است و همچنين هر كاري كه موجب جلب توجه نامحرم شود بر زن جايز نيست و پوشاندن دست ها تا مچ اگر همراه زينت نباشد و قصد نشان دادن به نامحرم در كار نباشد لازم نيست . پوشاندن انگشتر از نامحرم در صورتي كه صدق زينت كند لازم است .
به كتاب احكام روابط زن و مرد و مسائل اجتماعي آنان تأليف سيد مسعود معصومي مراجعه فرماييد.