مرحوم علامه مامقاني (ره) در مجلد سوم کتاب شريف «تنقيح المقال» درباره سيدتنا زينب الکبري (س) مي نويسد:

«درباره سيدتنا زينب الکبري مي گويم: زينب و چيست زينب و چه چيز تو را دانا گردانيد (و از کجا درک نموده و دريافتي) که (شرافت و بزرگي و فضيلت و برتري) زينب چيست؟ (پس به طور اختصاص آن هم يک از هزار هزار آن است که) زينب عقيله يعني خاتون بزرگوار و گرامي فرزندان هاشم (ابن عبد مناف پدر جد رسول خدا) است، و محققا صفات حميدة و خوي هاي پسنديده را دارا بود که پس از مادرش، صديقه کبري (س) کسي دارا نبوده است، تا اين که حق و سزاوار است گفته شود: او است صديقه صغري، زينب را در حجاب و پوشش و عفت و پاکدامني (از ديگران) زيادت و افزوني است (و آن اين است) که تن او را در زمان پدرش (اميرالمؤمنين) و دو برادرش (امام حسن و امام حسين) کسي از مردان نديد تا روز «طف» (کربلا، و اين که زمين کربلا را طف مي نامند، براي آن است که طف زميني بلند و جانب و کنار را گويند، و زمين کربلا کنار فرات است) و زينب (س) در صبر و شيکبايي (از مصايب و اندوه هاي بزرگ) و ثبات و پايداري و قيام و ايستادگي (در آشکار ساختن حق و درستي) و قوت و نيروي ايمان و گرويدن (به عقايد و احکام دين مقدس ‍ اسلام) و تقوا و پرهيزکاري و اطاعت و فرمانبري (از آنچه خداي تعالي فرموده) وحيده و يگانه بود (که پس از مادرش عليا حضرت فاطمه (س) در دنيا چنين خاتوني که داراي اين صفات حميده و خوي هاي پسنديده بي مانند باشد، سراغ ندارم) و زينب (س) در فصاحت و آشکارا سخن گفتن و زبان آوري و در بلاغت و رسايي سخن و سخن گفتن مطابق اقتضاي مقام و مناسب حال، گويي از زبان (پدر بزرگوارش) اميرالمؤمنين (ع) قصد و آهنگ مي نمود، چنان که پوشيده نيست بر کسي که در خطبه و سخنراني او (در مجلس ابن زياد در کوفه، و مجلس يزيد در شام) از روي تحقيق و درستي فکر نموده و بينديشد، و اگر ما (علما و بيان کننده اصول و فروع دين مقدس اسلام) بگوييم: زينب (س) مانند امام (ع) داراي مقام عصمت بوده (از گناه بازداشته شده و هيچ گونه گناهي نکرده با اين که قدرت و توانايي بر آن داشته و معني عصمت نزد ما اماميه همين است) کسي را نمي رسد که (گفتار ما را) انکار کند و نپذيرد.

اگر به احوال و سرگذشت هاي او در طف و کربلا و پس از کربلا (در کوفه و شام) آشنا باشد، چگونه چنين نباشد؟ و اگر چنين نبود هر آينه امام حسين (ع) مقدار و پاره اي از بار سنگين امامت و پيشوايي را روزگاري که امام سجاد(ع) بيمار بود بر او حمل و واگذار نمي نمود، و پاره اي از وصايا و سفارشهاي خود را به او وصيت نمي کرد و امام سجاد (ع) او را در بيان احکام و آنچه که از آثار و نشانه هاي ولايت و امامت است. نايبه به نيابت خاصه و جانشين خود نمي گرداند.[1] .

 

 

پی نوشتها :

[1] زينب کبري، ص 144 و 145.

 

منبع : دويست داستان از فضايل، مصايب و کرامات حضرت زينب ؛ عباس عزيزي